அண்ணியன் – பாகம் 15

அபியைக் கண்டதும் நான் சீட்டிலிருந்த எனது காலை எடுத்து கீழே வைத்து அவளுக்கு அமர இடம் கொடுத்தேன். அவளும் அமைதியாக ஏறி காரில் அமர்ந்து கொண்டாள். கார் அங்கிருந்து கிளம்பியதும், அவளது அத்தைக்கு கால் செய்து அவள் ஹாஸ்பிடலிலிருந்து கிளம்பி விட்டதாக தகவல் கொடுத்துவிட்டு, பின்னர், அண்ணனுடன் பேசிக்கொண்டு வந்துகொண்டிருந்தாள்.

அண்ணியன் – பாகம் 14

அவள் உண்மையில் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டாளா இல்லையா என்று எனக்குப் புரியவில்லை. என்னைக் கண்ட பின்னரும் கூட அவளது முகத்தில் வித்தியாசமான எந்தவொரு அறிகுறியும் தென்படவும் இல்லை. ஆகையால், நான் அமைதியாக அமர்ந்துகொண்டு, அடுத்து என்ன செய்யலாம், எங்கிருந்து ஆரம்பிக்கலாம் என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

சற்று நேரப் பயணத்தின் பின்னர், அவள் எனது தொடையில் தட்டினாள். நான் அவள் பக்கம் திரும்பியதும், அவளது ஃபோனை என்னிடம் நீட்டினாள். நானும் ஃபோனை வாங்கி என்னவென்று பார்த்தேன்.

அதில், “பஸ்ல நடந்தத யார்கிட்டயும் சொல்ல வேணாம். ப்ளீஸ்” என்றிருந்தது.

அதனை வாசித்ததும் எனக்கு சிரிப்பு சிரிப்பாக வந்தது. என்னுடைய ஃபோன் நம்பர் அவளிடம் இல்லாத காரணத்தினால், டெக்ஸ் மெசேஜ் ஆப்பில் அதனை டைப் செய்து என்னிடம் காட்டியிருந்தாள். உடனே நானும் இதுதான் சாக்கு என்று, அவள் டைப் பண்ணியிருந்ததற்கு மேலே நம்பர் டைப் பண்ணும் இடத்தில் என்னுடைய நம்பரை டைப் செய்து அந்த மெசேஜை எனக்கே அனுப்பினேன். பின்னர், அவளது ஃபோனை அவளிடமே திரும்பவும் கொடுத்துவிட்டு, எனது ஃபோனை எடுத்து,

“பயப்பட வேணாம். இதையெல்லாம் யாராச்சும் வெளிய சொல்லுவாங்களா? கூல்” என்று டைப் செய்து ரிப்ளை அனுப்பினேன்.

அவள் “தேங்க்ஸ்” என்று எனக்கு ரிப்ளை அனுப்ப நானும் தொடர்ந்தேன்.

“நா தான் உங்களுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லணும்”

“எதுக்கு?”

“பஸ்ல அப்புடி ஒரு அருமையான சம்பவத்த பண்ண எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணதுக்கு.”

“அத பத்தி பேசவேணாம். ப்ளீஸ்.”

“வை? வாட் ஹெப்பன்ட்?”

“இந்த மதிரி ஒரு தப்ப பண்ண நா எப்புடி ஒத்துகிட்டேன்னு எனக்கு தெரியல. ஆனா, நா பண்ணுன தப்புனால தான் என் புருஷனுக்கு இப்புடி ஆய்டிச்சின்னு நெனைக்கிறேன். பாவம் அவரு..”

“லூசு மாதிரி பேசாதீங்க. அப்போ.. நாம பண்ண தப்புனால தான் பஸ்ல வந்த எல்லாருக்குமே அடி பட்டிச்சா?”

“அப்புடின்னு இல்ல. ஆனா என் புருஷனுக்கு அடிபட்டதுக்கு நா தான் காரணம்ன்னு எனக்கு தோணுது. அதனால தான் சொன்னேன்.”

“அப்புடியெல்லாம் எதுவும் இல்ல. சும்மா எதையாவது யோசிக்காம நார்மலா இருங்க. எல்லாருக்கும் தான் அடிபட்டிருக்கு.. அது கொஞ்ச நாள்ல சரியாகிடும். அதே மாதிரி உங்க புருஷனுக்கும் ஓகே ஆயிடும். டோன்ட் வொர்ரி”

“ஹ்ம்ம். இருந்தாலும் மனசு உறுத்தலா இருக்கு.”

“ஐயோ..! அதப்பத்தி எதுவும் யோசிக்காதீங்க. ப்ளீஸ்.”

“ஹ்ம்ம். ட்ரை பண்றேன். ஆனா, என்னோட லைஃப்ல மட்டும் விளையாடிடாதீங்க. ப்ளீஸ்.. உங்கள கெஞ்சி கேட்டுக்குறேன். தயவு செஞ்சி இதப் பத்தி நீங்க யார்கிட்டயும் சொல்லிடாதீங்க..” என்று அனுப்பிவிட்டு எனது பதிலைக் கூட எதிர்பார்க்காமல் ஃபோனை மீண்டும் அவளது ஹேண்ட் பேக்கினுள் திணித்துவிட்டு சீட்டில் சாய்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

அவள் பேசியதனை வைத்துப் பார்க்கும் பொழுது அவளது அப்போதைய மனநிலை எனக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. அவள் பஸ்ஸில் வரும் பொழுது இருந்த மனநிலைக்கும், விபத்தின் பின்னர் இருக்கும் மனநிலைக்கும் இடையில் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருந்தன. அவள் பஸ்ஸில் வரும் பொழுது என்னை அனுமதித்தாள் என்பதற்காக இப்பொழுதும் என்னை அனுமதிப்பாள் என்று நான் நினைத்தது முட்டாள்தனம் என்று புரிந்து கொண்டேன். ஒரு விபச்சாரியாகவே இருந்தாலும் அவளுக்கும் உணர்வு என்று ஒன்று இருக்கும். சந்தர்ப்பத்திற்கு அமைய அவளுக்கும் விருப்பு, வெறுப்பு என்பதும் இருக்கும். ஆகையால், அபியை இப்போதைக்கு எதுவுமே செய்ய வேண்டாம் என்று முடிவு செய்துகொண்டு நானும் சீட்டில் சாய்ந்து படுத்து கண்களை மூடினேன்.

நான் நினைத்தது ஒன்று.. ஆனால் நடந்ததோ வேறு ஒன்று.. அவள் எனது கைக்குள்ளே தான் இருக்கின்றாள், அவளை இலகுவாக என்ன வேண்டுமானாலும் செய்துகொள்ளலாம் என்று நினைத்து, ஓவர் கான்ஃபிடென்ஸ்ஸில் அண்ணியிடம் தைரியமாக செய்து கொண்ட சேலன்ச்சில் அப்பொழுதே மனதளவில் நான் தோற்றுப் போனேன்.

இருந்தாலும், அண்ணியிடம் தோற்றுப் போக எனக்கு மனம் வரவில்லை. எப்படியாவது அவளுடன் செய்து கொண்ட சேலேன்சில் நான் ஜெயித்தே ஆக வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். என்ன செய்யலாம் என்று யோசனையில் ஆழ்ந்த போது, அருமையான ஐடியா ஒன்று எனக்குத் தோன்றியது. உடனே அதனை நடைமுறையும் படுத்தினேன்.

அண்ணா வேகமாக காரை செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். நான் யாருக்கும் தெரியாமல் கையை மடித்து கார் கதவில் ஓங்கி ஒரு குத்து விட்டேன்.

நான் எதிர் பார்த்ததை விடவும் பெரிதாகவே “த்துப்” என்று சத்தம் கேட்க, அண்ணனும் திடீரென வந்த சத்தத்தில், என்னவோ ஏதோ எனப் பயந்து, திடீரென பிரேக் போட, நான் “ஆஆஆ” என்று வலியில் துடிப்பது போல அலறினேன்.

“என்னாச்சி?” என்று மூன்று பேருமே பதட்டத்துடன் கேட்டனர்.

“சடன் பிரேக் போட்டதுல கால் இதுல அடி பட்டிரிச்சி” என்று வலிப்பது போல சிணுங்கிக் கொண்டு கூறினேன்.

அண்ணா உடனடியாக காரை ஒரு ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு பின்னால் திரும்பி காரின் லைட்டை ஆன் செய்தான்.

“அடேய்ய்.. கால பத்துரமா வச்சிக்கோன்னு சொன்னன் தானே!” என்று அவன் என்னைக் கடிந்து கொள்ள, அண்ணியோ, “நீங்க வண்டிய மெதுவா ஓட்டுங்க” என்று அண்ணனைக் கடிந்து கொண்டாள்.

இதையெல்லாம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அபி,
“பாவம். கால கீழ வச்சிருந்ததனால தான் அடி பட்டிருக்கு.” என்று அண்ணனைப் பார்த்து கவலையுடன் கூறிவிட்டு, “நீங்க கால தூக்கி சீட்ல வச்சி கம்ஃபர்டபிளா உக்காருங்க.” என்று என்னைப் பார்த்துக் கூறியபடி, அவளுக்கும் எனக்கும் இடையில் சீட்டில் வைத்திருந்த அவளது ட்ராவெல்லிங் பேக்கையும் ஹாண்ட் பேக்கையும் எடுத்து கீழே வைத்தாள்.

நானும் காலைத் தூக்கி முட்டியை மடித்து சீட்டில் வைத்து அபியைப் பார்த்தபடி திரும்பி அமர்ந்தேன். எனது பெருவிரல் நன்றாகவே வீங்கிப் போய் இருந்தது. வீங்கிய இடத்தை மெல்ல எனது விரல்களால் அழுத்தி வருடினேன்.

அபிக்கு மனதில் மிகப்பெரிய ஒரு குற்ற உணர்ச்சி மேலிட்டிருக்கும் போல,
“இதுக்குத் தான் நா கேப்லயே போறேன்னு சொன்னேன்” என்று அண்ணனைப் பார்த்துக் கூறினாள்.

“சரி.. பரவால்ல. கால அப்புடியே வச்சிக்கிட்டா சரி தான்..” என்று அண்ணா அவளை சமாளித்தான்.

ஆனாலும், அபி விடுவதாக இல்லை.. அவளால் தான் எனக்கு அடிபட்டுவிட்டதாக நினைத்துக் கொண்டு, ஒரு மனிதாபிமான அடிப்படையில்,
“உங்களுக்கு இப்புடி கால வச்சிருக்க கஷ்டமா இருந்தா, என் மடில வச்சின்னு கம்ஃபர்டபிளா சாஞ்சிக்கோங்க.. பரவால்ல.” என்று கூற.. நான் உடனே அண்ணியைப் பார்த்தேன். அவளது முகம் அந்த ஒரு நொடிப் பொழுதில் கருமேகங்கள் சூழ்ந்த வானம் போல இருண்டது.

அடுத்த நொடியே, அவள் அண்ணனைப் பார்த்து விட்டு, அபியைப் பார்த்து,
“ஐயய்யோ.. உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்? நீங்க முன் சீட்ல வந்து உக்காருங்க. நா வேணா பின்னாடி வரேன்” என்றாள்.

“ஹ்ம்ம். ஆமா.. நீ முன்னாடி வந்து உக்காரு அபி” என்றான் அண்ணா.

அவளும் சரியென்று இறங்க.. இருவரும் இடம் மாறி அமர்ந்து கொண்டனர்.

சேலேன்சில் நான் ஜெயித்துவிட்டால் நான் என்ன சொன்னாலும் செய்ய வேண்டும் என்கின்ற பயத்தில் சட்டென அவள் நடித்த நாடகத்தினைப் பார்த்து நான் வியந்தேன். என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. அவள் எனக்குப் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்ததும், நான் ஒரு வகையான நக்கல் சிரிப்போடு அவளது முகத்தைப் பார்த்தேன். அவள் என்னைக் கொடூரமாக முறைத்தாள்.

நான் அப்படியே அமர்ந்திருந்தேன். அண்ணா மீண்டும் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்து,
“அண்ணி மடில காலத் தூக்கி வச்சிக்கோ”
என்றான்.

“இல்லண்ணா.. பரவால்ல.. நா இப்புடியே இருக்கேன்.”

“அடேய்ய். பரவால்லடா.. வெக்கப்படாம வச்சிக்கோ..”

எனக்கோ அவன் “அவளையே வச்சிக்கோ” என்று கூறுவது போல இருந்தது.. நான் மீண்டும் அண்ணியைப் பார்த்தேன். அவள் மீண்டும் என்னைப் பார்த்து முறைத்தாள். நான் பயத்தில் அப்படியே இருக்க.. அண்ணா லைட்டை அணைத்து விட்டு வண்டியை மீண்டும் ஓட்ட ஆரம்பித்தான். அவள் அப்படியே இருந்து கொண்டு ஃபோனை நோண்ட ஆரம்பித்தாள். ஃபோனின் ஸ்க்ரீன் லைட்டின் வெளிச்சத்தில் நான் அவளது முக அழகையும் அவள் மூச்சு விடும் போது மேலும் கீழுமாய் ஆடி அசையும் அவளது முன்னழகுகளையும் ரசித்துக் கொண்டு சௌகரியமாக அமர்ந்திருக்க, அவளிடமிருந்து ஒரு வாட்ஸாப் மெசேஜ் வந்தது.

“அந்தப் பயம் இருக்கணும்.” என்று நக்கலாக அனுப்பி இருந்தாள்.

“எனக்கென்ன பயம்? உங்களுக்குத் தான் பயம். சேலேன்ச்ல தோத்துட்டா நா சொல்லறதெல்லாம் பண்ண வேண்டி வந்துருமேன்னு பயந்து அவள முன்னாடி போக வச்சிட்டீங்க..”

“நா ஒண்டும் பயத்துல இத பண்ணல. நீங்க சேலேன்ச்ன்னு பேர்ல, அவ மடி மேல கால வச்சிக்கிட்டா நல்லாவா இருக்கும்? அதுவும் நானும் கூடவே இருக்கும் போது, அப்புடி உங்கள பண்ண அனுமதிக்க முடியுமா சொல்லுங்க?அவ நம்ம ஃபேமிலிய பத்தி என்ன நினைப்பா?”

“அவ நெனைக்கிறது இருக்கட்டும். ஆனா, நா அவ மடி மேல கால வைப்பேன்னு நீங்க நெனச்சீங்களா?”

“அதானே சேலேன்ச்..!”

“அண்ணா சொல்லியும் கூட நா உங்க மடி மேலயே கால் வைக்கல. அவ மடி மேல எப்புடி அண்ணி வைப்பேன்? என்னப் பத்தி நீங்க புரிஞ்சிகிட்டது அவ்ளோ தானா? என்ன அண்ணி நீங்க?”

“அப்புறம் எதுக்கு இந்த மாதிரி ஒரு ட்ராமாவ பண்ணீங்க?”

“அது ஜஸ்ட் உங்கள பயம் காட்றதுக்காக பண்ணேன். நெனச்ச மாதிரியே நடந்துரிச்சி.. ஹாஹா..”

“நம்பிட்டேன்…”

“நீங்க நம்பலன்னாலும் அது தான் உண்ம. அது மட்டுமில்ல.. நா அவ மடில கால வைக்கலன்னாலும் இந்த சேலேன்ச்ல நா தான் ஜெயிச்சேன். ஏன்னா..! அவளே வச்சிக்க ஒத்துக்கிட்டதுக்கு அப்புறம் அவ மடில கால வைக்கிறது ஒண்டும் பெரிய விஷயம் இல்ல..!”

“அதுக்கு?”

“சேலேன்ச்ல தோத்துட்டா நா என்ன சொன்னாலும் செய்றேன்னு சொன்னீங்களே.!”

“சோ?”

“நா சொல்றத செய்யணும்”

“அதெல்லாம் முடியாது.”

“வாக்கு மாற மாட்டேன்னு சொன்னீங்களே?”

“அது நா சும்மா சொன்னேன்..”

“அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. நா சொல்றதெல்லாம் நீங்க செஞ்சே ஆகணும்.”

“நோ வே..”

“அப்புறம் எதுக்கு அவ்ளோ தைரியமா சேலேன்ச் பண்ணீங்க?”

“அது அப்புடித்தான்.”

“ச்சீ.. வெக்கமா இல்லையா உங்களுக்கு? இந்த மாதிரி பொய் சொல்லி சேலேன்ச் பண்ணுறதுக்கு? கொஞ்சம் மிஸ் ஆனாலும், அடிதான் விழுந்திருக்கும்.” நக்கல் கலந்த கோபத்துடன் கூறினேன்.

“சரி.. இப்ப என்ன? நீங்க சேலேன்ச்ல வின் பண்ணிடீங்க. நா தோத்துட்டேன். இப்ப நீங்க சொல்றதெல்லாம் நா பண்ணனும். அதானே?”

“ஹ்ம்ம். அதே தான்.”

“சரி. நீங்க என்ன சொன்னாலும் நா பண்றேன்.”

“ரியல்லி?”

“ஆமா.. ஆனா ஒரு கண்டிஷன்.”

“என்ன கண்டிஷன்?”

“முதல்ல நீங்க அனுப்புன அந்தக் கவிதைய நீங்க அனுப்புனதா சொல்லி அண்ணாகிட்ட நா காட்டுவேன். அப்புறம் நீங்க என்ன சொன்னாலும் நா செய்றேன்.”

“நா சொல்றத முதல்ல பண்ணுங்க. அப்புறமா அண்ணாகிட்ட நீங்க என்ன வேணா காட்டிக்கோங்க.”

“அதெல்லாம் முடியாது. நா சொன்ன கண்டிஷனுக்கு ஓகேன்னா நானும் ரெடி..”

“ஹ்ம்ம்.. நா ரெடி..” அவள் அதனை அண்ணனிடம் காட்ட மாட்டாள் என்கின்ற அதீத நம்பிக்கையில் பொய்யாகக் கூறினேன்.

“அப்போ.. கவிதைய காட்டவா?”

“ஹ்ம்ம்.. தாராளமா..”

“ரைட் ஓகே. வீட்டுக்குப் போனதும் காட்றேன்.”

“ஹ்ம்ம்”

அதன் பிறகு கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக ஃபோனை நோண்டிக்கொண்டு வந்தவள், மீண்டும் மெசேஜ் செய்தாள்.

“கால் வலிக்குதா?”

“ஹ்ம்ம்.”

“பெருசா வீங்கி இருக்கு”

“ஹ்ம்ம்”

“வேற எங்கயெல்லாம் அடிபட்டிருக்கு?”

“முட்டிலயும் தோள்லயும்”

“அப்போ முட்டியும் வலிக்குதா?”

“ஆமா”

“அப்போ இப்புடி இருந்தா முட்டி வலிக்குமே..!”

“ஹ்ம்ம். வலிக்குது தான்.”

“கஷ்டமா இருந்தா கால மடில போட்டு நீட்டி நிமிர்ந்து உக்காருங்க.”

“ரியல்லி?”

“ஹ்ம்ம்”

“என்ன திடீர்னு?”

“பாவமா இருக்கு. அதனால தான்.”

“பாவம் இவ்வளவு லேட்டாவா வரும்..?”

“ஆமா..!”

“இட்ஸ் ஓகே அண்ணி. தேங்க்ஸ். நா கால இப்புடியே வச்சிக்கிறேன். பரவால்ல.”

“சும்மா சீன் போடாம எடுத்து வைங்க”
என்று அனுப்பி விட்டு, ஃபோனை பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு, எனது காலைப் பிடித்து தூக்கி நிமிர்த்தி பத்திரமாக அவளது மடியில் வைத்துக் கொண்டாள்.

ஆஹா.. ஆஹா.. என்னவொரு அருமையான சுகம். பஞ்சு மெத்தையே தோற்றுப் போகும் அளவுக்கு அவளது தொடைகளின் சதைகள் அவ்வளவு மென்மையாக இருந்தன. காலின் கீழ்பகுதி அவளது தொடைகளின் சதையில் லேசாக அமுங்கிப்போனது. அவளது தொடைகள் அவ்வளவு சதைபிடிப்பானவை என்று அன்றுதான் நான் உணர்ந்து கொண்டேன்.

காலை மடியில் வைத்ததும், அவளது இரு கைவிரல்கள் எனது கால்விரலின் வீக்கத்தினை மெல்ல வருட ஆரம்பித்தன.

தொடரும்..

mrr.anniyan@gmail.com

891571530cookie-checkஅண்ணியன் – பாகம் 15no