எனது செல்போன் அலறியது. எடுத்துப் பார்த்தால் புது எண்ணாக இருந்தது. யாராக இருக்கும் என்ற நினைப்பில் ஆன் செய்தேன். எதிர் முனையில் ஒரு பெண் குரல். “ஹலோ,…ஹலோ..” “ஹலோ….யார் நீங்க. சொல்லுங்க”

பேருந்து நிருத்ததில் யாருமே இல்லை. ஏனெனில் இன்று பந்த். ஒரு கடையும் இல்லை. ஒரே ஒரு பெண் மட்டும் நின்று கொன்டு இருந்தாள். நான் மிகவும் மகிழ்சியாக பேருந்து நிருத்தம் நோக்கி

டேய் தம்பி என்னைடா பன்னறே,கை அடிக்கறையா இங்கே வா நான் அடித்து விடறேன் என்றாள் அதை கேட்டு எனக்கு இன்பம் தலைக்கு ஏறியது என் அக்கா என் சுன்னியை கையில் பிடித்து

மஞ்சுளாவுக்கு கல்யாணம் ஆகி ஆறு மாதங்கள் கூட ஆகவில்லை. அவள் கணவன் ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பனியில் வேலை பார்கிறான். அசைன்மேண்டுக்காக சிக்காகோ போய் இருக்கிறான். இவளுக்கும் விசா கிடைக்கவில்லை. அவன் வர

உலகத்தில் மிகவும் கடினமான காரியம் எது தெரியுமா ?! நான் சொல்கிறேன். ஒன்றும் செய்யாமல் இருப்பதுதான். ஒரு சோம்பேறித்தனமான சனிக்கிழமை மத்தியான வேளையில் நான் இப்படிப்பட்ட கடினமான

வண்டி கிளம்பும் நேரத்தில் தான் என்னால் வர முடிந்தது, என் கூட பயணி ஒரு அழகு மங்கை. அழகென்றால் அப்படி ஒரு அழகு.மஞ்சள் நிறம், முகத்தில் லேசாக மஞ்சள் பூசி இருந்தாள்.

என் அப்பாவின் மூத்த மனைவியின் மகள் பானு, மிக கோபமாக வந்தாள், அவளுக்கும் எனக்கும் ஆறு மாதம்தான் வித்தியாசம், அவள் ஆறு மாதம் பெரியவள், நான் ஆறு மாதம் சிறியவன், அவள்