வாழைப்பழம் விற்கும் சூத்தரசி 2

வணக்கம் நண்பர்களே. வாழைப்பழம் விற்கும் சூத்து அரசி ராதிகாவின் கடைக்கு நீங்கள் கொடுத்த ஆதரவுக்கு நன்றி. மேலும் கருத்துக்களை எனது மின்னஞ்சலான dhatchayani25@gmail.com என்ன முகவரிக்கு அனுப்பி வையுங்கள். கதையை தொடரலாம் வாங்க!

வாழைப்பழம் விற்கும் சூத்தரசி→

நான் வீட்டுக்கு போய் சாப்பிட்டு முடித்து என் பொண்டாட்டியிடம் போன் பேசிவிட்டு படுக்கலாம் என்று நினைத்தேன். அப்போது மணி பத்தே கால். எப்போதும் நானும் பொண்டாட்டியும் நிறைய நேரம் போன் பேசுவோம். ஆனால் ஒரு சில நாட்களாக அவள் சீக்கிரம் தூங்க வேண்டும் என்ற காரணத்திற்காக சீக்கிரம் பேச்சை முடித்துக் கொள்கிறேன். நானும் படுக்கலாம் என்று மெத்தையை சரி செய்து கொண்டிருந்த போது போன் அடித்தது. ஏதோ புது நம்பராக இருந்தது எடுக்கலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்துக் கொண்டே எடுத்தேன். போன் செய்தது நம்ம குண்டி ராணி தான்.
நான்: ஹலோ யாரு?
ராதிகா: நான்தான் சார்.. சாயந்திரம் கூட பேசினேனே.. ராதிகா வாழைப்பழம் வைக்கிற ராதிகா..
நான்: ஆமா ஆமா சொல்லுங்க.. உங்க பேர் சொன்னாலே போதுமே..
ராதிகா: ஒன்னும் இல்ல சார் அவ பேசிகிட்டு இருந்தான் பாதியிலேயே என் பையன் போன புடுங்கிட்டான்.. அதான் போன் போட்டேன். சாரி சார் வீட்ல இருக்குற நேரம் பார்த்து போன் போட்டுட்டேன் லேட்டா வர ஆய் போச்சு..
நான்: அதெல்லாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல.
ராதிகா: உங்க வைஃப் பக்கத்தில் இல்லையா. இப்படி யாராவது புதுசா போன் பேச திட்டலாம் மாட்டாங்களா?
நான்: எந்த பொண்டாட்டிங்க திட்டாம இருப்பாங்க? அவை இப்போ அம்மாவாக போற அதனால ஊர்ல விட்டு இருக்கேன். சோ நான் இங்க தனியா இருக்கேன் அதனால தான் இந்த பிரச்சனை இப்போதைக்கு இல்லை
என்று சொல்லிவிட்டு சிரித்தேன்.
ராதிகா: ஓ அப்படியா சார் ஓகே ஓகே. அப்ப சார் மறுபடியும் பேச்சுலர் அப்படித்தானே?
நான்: ஆமா ஆமாங்க..
என்று மீண்டும் சிரித்தேன்.
ராதிகா: சாப்பிட்டீங்களா சார்? எப்படி நீங்க சமைப்பீங்களா இல்ல வெளியே வா?
நான்: சில சமயம் நானே சமைக்கிறது உண்டு, ஆனா பெரும்பாலும் ஹோட்டல் தான்.
ராதிகா: ஒரு நாள் வூட்டுக்கு வாங்க சார். ஸ்டேஷனில் இருந்து பக்கத்துல தான் சார் வூடு.
இப்படியாக பத்து நிமிஷம் பேசி போனை வைத்தாள். அடுத்த நாள் வேலைக்கு சென்று ரிட்டன் வரும்போது அவளிடம் புதிதாக ஆப்பிள் வாங்கி விட்டு வந்தேன். எப்போதும் போல தலை சீவி அழகாக போட்டு வைத்து, கையில் வளையல்கள் அணிந்து தலை நிறைய மல்லி பூவை வைத்து அமர்ந்து இருந்தாள் . இன்னைக்கு நைட்டும் போன் செய்தாள்.
ராதிகா: சார் நான் தான் ராதிகா..
நான்: தெரியுது சொல்லுங்க. நான் உங்க நம்பர் சேவ் பண்ணி தான் வச்சிருக்கேன்.
ராதிகா: சும்மாதான் சார் போன் பண்ணேன். தப்பா எடுத்துக்காதீங்க.
நான்: இதுல தப்பா எடுத்துக்க என்னங்க இருக்கு? சாப்டாச்சா மணி பத்து மேல் ஆச்சு? உங்க வீட்டுக்காரர் பசங்க சாப்பிட்டாச்சா?
ராதிகா: என் வீட்டுக்காரர் இப்ப எங்க கூட இல்ல சார். அவருக்கு இன்னொரு வீடு வேற இருக்கு. போன தபா ஒரு சண்டை போட்டதுல இருந்து அவர் இங்க வரவே இல்ல. திருவண்ணாமலை பக்கத்துல அந்த பொம்பளையோட இருக்காரு. நான் போன் செய்தலும் எடுக்க மாட்டார். எனக்கு இனிமே அந்த ஆள் வேண்டாம். நானும் என் புள்ளையும் மட்டுமே போதும். இவனுக்கு முன் பச்சின்னு இருக்கான். காலேஜ் முடிச்சுட்டு ஒரு வேலைக்கு போனா நல்லா இருக்கும். அதுக்கு தான் சார் இவ்ளோ கஷ்டப்பட்டுன்னு இருக்கேன்
நான்: ஓ அப்படியா? சரிங்க. எதுவும் கவலைப் படாதீங்க நீங்க நினைக்கிற மாதிரி எல்லாம் நல்லபடியாக தான் நடக்கும்.
ராதிகா: தேங்க்ஸ் சார். இப்ப எத்தனாவது மாசம் சார் உங்க வைப்புக்கு?
நான்: இது எட்டாவது மாசம். எப்படியும் குழந்தை பிறந்து ஒரு மூணு நாலு மாசம் கழிச்சு தான் வருவா. இன்னொரு அஞ்சு ஆற மாசம் ஆகும்.
ராதிகா: அப்ப அது வர கஷ்டம்தான் ல சார்?
நான்: ஆமாமா, வேற என்ன பண்றது?
ராதிகா: ஹா ஹா ஹா.. ஆமா சார் கஷ்டம் தான். என்று கூறிவிட்டு இன்னும் சிரித்தாள்.
நான்: அட என்னங்க இதுக்கு போய் சிரிக்கிறீங்க…
ராதிகா: ஒன்னும் இல்ல சார் சொம்மாதான். சார் உங்களை நான் ஒரு நாள் வூட்டுக்கு தான் வர சொன்னேன்? எப்படியும் வெளியில தானே சாப்பிடுறீங்க ஒரு நாளு என் வீட்டுல சாப்பிடுங்க சார். அது சரி நீங்க நம்ம வூட்ல எல்லாம் சாப்பிடுவீங்களா? நீ எல்லாம் பெரிய ஆளு ஐடி ஆபிஸர்..
என்று சொல்லி கிண்டலும் செய்ய ஆரம்பித்தாள். ஆரம்பத்தில் இவள் ஏன் நமக்கு போன் செய்கிறார் என்று எரிச்சல் இருந்தாலும் நாளை இந்த நாளாக பேசியதும், அவள் அன்பாக பேசுவதும் கொஞ்சம் மனசுக்கு இதமாக இருந்துச்சு.
நான்: அப்படி எல்லாம் இல்லைங்க நீங்க வேற.. நீங்களே தனியா கஷ்டப்படுறீங்க. இதுல நான் வேற எதுக்கு உங்களுக்கு தொல்லை கொடுத்துட்டு
ராதிகா: அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல சார்.. நீ நாளைக்கே வாங்க.. நானும் என் பையனும் உங்களுக்கு ஒரு நல்ல விருந்து வைக்கிறோம்.
நான்: நிஜமாகத்தான் சொல்றீங்களா?
ராதிகா: அட ஆமா சார்…
நான்: சரிங்க வரேன்.. உங்க பையன் என்ன படிக்கிறான் இப்போ?
ராதிகா: அவன் பிளஸ் ஒன் பட்சின்னு இருக்கிறான் சார். எங்க ஒழுங்கா படிக்குது? நிறைய கிளாஸ் கட் பண்றான் போல இருக்குது. நீங்க கொஞ்சம் சொல்லுங்க சார்.. படிச்சவங்க சொன்னா கண்டிப்பா கேட்பான்..
நான்: அதுக்கு என்ன சொல்லிவிடலாம். நாளைக்கு வரேன் இல்ல இப்ப கண்டிப்பா சொல்றேன்..
ராதிகா: அப்ப சரி சார். நாளை கண்டிப்பா வந்துடனும். ஸ்டேஷன் ரோட்டில் இருந்து மூன்றாவது லெஃப்ட் ரைட் சைடுல இரண்டாவது வூடு.
நான்: சரிங்க கண்டிப்பா வந்துடறேன்.
அடுத்த நாள் வழக்கம் போல வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு ஸ்டேஷன் வழியாக போகும்போது ராதிகா அங்கே தான் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளைப் பார்த்ததும் சிரித்து விட்டு பழம் வாங்கிவிட்டு சென்றேன். நைட்டு நான் எப்போது சாப்பிடுவேன் என்று கேட்டு ஒன்பது மணிக்கு எல்லாம் வந்து விட சொன்னார்.

மணி 9 , அவள் வீட்டு தெருவில் சென்று கொண்டிருந்தேன். அவள் சொன்ன அடையாளத்தை வைத்து அவள் வீட்டை கண்டுபிடித்தேன். நான்கைந்து ஓட்டு வீடுகள் இருந்தது அதில் முதலாவது வீடு அவள்வது. நான் போன நேரம் கடைசி ஓட்டு வீடு வாசலில் மட்டும் ஒரு பெண்மணி நின்று போனில் எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நான் முதல் வீட்டுக்குள் செல்வதற்காக கதவை தட்டினேன். வந்து திறந்தது ராதிகா தான். இப்போ நான் ஆள் அசந்தே போய் விட்டேன். நல்ல புது புடவையாக கட்டி இருந்தால். அதன் வாசனை சொல்லியது. புதுசா கட்டணம் மல்லிகைப்பூ தலையில். இளம் சிவப்பு நிறத்தில் வட்டமாக பொட்டு வைத்திருந்தாள். வழக்கம்போல கையில் கண்ணாடி வளையலும், நேர் வகுடு எடுத்த தலையுமாக பார்க்கவே நல்ல நாட்டுக்கட்டையாக இருந்தாள்.
ராதிகா: வா சார் வா சார்.. உனக்கோசரம் தான் காத்திருக்கிறேன்
நான் சிரித்தபடியே உள்ளே போனேன். ஓட்டு வீடு என்றாலும் இரண்டு அறை இருக்கும்படியான கொஞ்சம் பெரிய வீடுதான். டிவி பிரிட்ஜ் பையன் வாங்கி வைத்திருந்த மியூசிக் சிஸ்டம் எல்லாம் இருந்தது.
நான்: எங்க உங்க பையன் ஆள காணோம்?
ராதிகா: அது எங்க சார் வூட்டுல தங்குது? ஏதோ ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட ட்ரிப்னு மத்தியானம் தான் பேக்கை தூக்கி கெளம்புச்சு. சார் வரார் டா இருன்னு எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்கல.
நான்: சரி பரவாயில்லை விடுங்க.. சின்ன பையன் தானே இப்ப சந்தோஷமா இல்லாம வேற எப்ப?
ராதிகா: அதுவும் சரிதான் சார்.. வாழ்க்கையில நானும் என்ன சுகத்தை கண்டேன்? அவனது கொஞ்சம் சந்தோஷமா சுத்திட்டு வரட்டும். நீ வா சார் உக்காரு..
என்று சொல்லி எனக்காக பாய் விரித்து இலை போட்டு வைத்திருந்த இடத்தில் கையை காட்டினாள். நான் அங்கே சென்று உட்கார்ந்தேன். நான் அமர்ந்ததற்கு பக்கத்திலேயே கிச்சனிலிருந்து எடுத்து வந்த பாத்திரங்கள் ஒவ்வொன்றாய் கொண்டு வந்து வைத்தாள். அப்படி அவள் ஒவ்வொரு முறை குனிந்து வைக்கும் போதும் அவளது குண்டிகள் இரண்டும் பிரிவதை ஆ என்று வாய் திறந்து பார்த்தேன். மூன்றாவது முறை அவள் எதையோ கொண்டு வந்து வைத்த போது அவ்வளவு சதை போட்ட இடுப்பை பார்த்தேன். அதோடு ஜாக்கெட்டுக்கு மேல் ஊஞ்சலாடிக் கொண்டிருந்த அவள் தாலியும் தெரிந்தது. வந்த இடத்தில் எதுக்கு வம்பு என்று கண்டும் காணாதது போல் திரும்பி கொண்டேன். லோக்கல் ஆள் வேற ஒரு விசில் அடிச்சா ஆளுங்க ஓடிவந்து நம்மளை சாத்திடுவாங்க என்று மனது சொன்னது.

ஆனால் அடுத்தடுத்து நடந்த சம்பவங்கள் நான் எதிர்பாராததாக இருந்தது… அதனை அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்… படித்ததுக்கு நன்றி.