அபி தன் சேலையை நன்கு இழுத்துவிட்டு அவருக்கு முதுகைக் காட்டி திரும்பி படுத்துக் கொண்டு நடக்கக் கூடாதது நடந்துவிட்டது போல் தேம்பி தேம்பி சத்தம் வெளியே வராமல் தன் முந்தானையால் தன் வாயை மூடிக் கொண்டு அழத் தொடங்கினாள். அழகருக்கு கையும் ஓடவில்லை காலும் ஓடவில்லை. கடைசியில் அவளுக்கு தெரிந்துவிட்டதே என வருந்தினார். எங்கே அவள் எதுவும் பிரச்சினை பண்ணி தன் அம்மாவிடம் கூறிவிடுவாளோ என பயந்தார்.
தன் கையை எடுத்து அவளின் தோளில் வைத்து, “அபிம்மா…அபிம்மா….சாரிடா. ஏதோ வேகத்துலே பண்ணிட்டேன்….தெரியாம நடந்துடுச்சு. மன்னிச்சுக்கோடா,” என்றார். பட்டென அவர் பக்கம் திரும்பிய அபி அவர் நெஞ்சில் தன் முகத்தைப் பதித்துக் கொண்டு, “நானும் தானே மாமா தப்பு பண்ணியிருக்கேன். இது அவருக்கு தெரிஞ்சுதுன்னா எவ்வளவு அசிங்கம்,” என தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள். அழகருக்கு அப்பாடா என்று இருந்தது. எங்கே அவள் தன்னை காட்டிக் கொடுத்துவிடுவாளோ என பயந்த அவருக்கு அவளுடைய வார்த்தைகள் ஆறுதலைக் கொடுத்தது.
அத்துடன் அவள் திரும்பி தன் நெஞ்சில் முகம் புதைத்தது மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது. அவர் அவளை தன்னுடன் இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டு அவள் முகத்தில் முத்தங்களைப் பதித்தார். அவள் அழுகையை நிறுத்த அவள் அதரங்களை தன் உதடுகளில் கவ்வினார். அவள் அழுகை நின்று அவள் நாக்கு அவர் வாய்க்குள் நுழைந்தது. இருவரின் நாக்குகளும் சண்டையிட்டுக் கொள்ள அப்பாடா தன் மகள் பிரச்சினை எதுவும் பண்ணவில்லை என மன நிம்மதியுடன் குந்தி அவர்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.