சேலத்தில் நடந்த கவிஞர்கள் மாநாடு.. பல ஊர்களிலிருந்து என்னைப் போன்ற கவிஞர்கள் சேலம் மாநாட்டிற்கு வந்திருந்தார்கள். நான்கு நாட்கள் மாநாடு நடக்கவிருப்பதால், அதில் மரபுக் கவிதை, புதுக்கவிதை போன்ற பல பிரிவுகளில் கவிதைப் போட்டி நடைப்பெற்று, தேர்வு செய்யப்பட்டவர்களுக்கு ஐம்பதாயிரம் ரொக்கமும், கௌரவமும் கிடைக்கும். அதனால் போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு எண்ணற்றோர் வந்திருந்தனர். முதல் நாள் கூட்டத்திற்கு கலந்து கொள்ள சேலம் பேருந்து நிலையத்தில் இறங்கி அருகிலுள்ள பல்வேறு ஹோட்டல்களிலும், லார்ஜூகளிலும் இடம் விசாரித்தேன். எல்லாமும் புக்காகியும், புல்லாகியும் இருந்தன.
வசூந்திரா என்ற லார்ஜின் வெளியே நின்று கொண்டு வேறு எங்கு செல்வது என்று தவித்தபோது அருகிலிருந்த ஆட்டோக்காரன் கண்களில் பட்டான். அவனை முன்பொருமுறை சேலத்திற்கு வந்த போது சந்தித்திருக்கிறேன். பெயர் நினைவிலில்லை ஆனால் ஊர் ஞாபகம் வந்தது. சிலுக்குவார்பட்டி. பெயரில் சிலுக்கு இருந்ததால் ஊர் மறக்கவில்லை.
“இந்தப்பா.. ஏய்,.. சிலுக்குவார்பட்டி ஆட்டோ” என்று கத்தினேன். அவனுக்கு கேட்டு அவனும் தன்னைதான் அழைக்கிறேன் என்று உணர்ந்தான். அருகில் வந்து பார்த்தும் அவனுக்கு என்னைப் பற்றி தெரிந்துவிட்டது.
“வா.. சார்.. என்னை அடையாளம் கண்டுக்கின்ன போலிருக்கு. எங்க இந்தப்பக்கம்..”
“அப்பாடா என்னை தெரிஞ்சுக்கிட்டேயில. இன்னைக்கு ஒரு மாநாடு இருக்குப்பா. நாளு நாளைக்கு இந்த ஊரில்தான் தங்கனும். ஏதாச்சும் லார்ஜ், ஹோட்டல் ரூம் கிடைக்குமா.”
“நல்லா வந்து மாட்டிக்கிட்ட சாரே. நாளைக்கு நம்ம ஊர் பெரிய மாரிக்கு திருவிழா. தமிழ்நாடே இங்கே தான் கிடைக்கு. பஸ் ஸ்டாண்டு பக்கம் ஒரு ரூம் கூட காலியா இருக்காது.”
“ஆமாய்யா.. நானும் தேடிச் சளிச்சுட்டேன். கொஞ்சம் தூரமா இருந்தாலும் பரவாயில்லை. நாளு நாள் ஓட்டனுமே..”
“சரி சாரே ஆட்டோவுல உட்காரு. பயர் ஸ்டேசனாண்டே இரண்டு மூனு லார்ஜ் இருக்கு. அதுல ஏதாவது இடம் இருக்கான்னு பார்ப்போம். “
நானும் உட்காந்து போகும் போது, கனிமொழியை கண்டேன். அச்சில் வார்த்தது போல இருப்பவள். இரண்டு கைகளுக்குள் அடங்கிவிடும் முலை, எப்படியும் 32 இருக்கும், சின்ன இடுப்பு, முலைக்கு ஏத்த மெது மெது சூத்து. கல்லூரியில் நானும் அவளும் நிறைய கவிதைகளைப் பரிமாறிக் கொள்வோம்.
ஏதோ பிரபலமான அரசியல்வாதியின் மகள் என்று சொல்லிக் கொள்வார்கள். அவளுடைய அம்மா வழக்கு போட, இவளுடைய தகப்பனரோ, கோர்டிலேயே எனக்கும் அவளுக்கும் சம்மந்தம் இல்லை. இவ யாரோக்கோ பிறந்தவள் என்று சொல்லிவிட்டார் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.
“ஆட்டோ… அந்தப் பொண்ணு தனியா நிக்குது பாரு. அதுக்கு பக்கத்துல ஸ்லோ பண்ணு என்றேன்.
“சரி வாத்தியாரே. சாரி கவிஞரே..” என்று அவளுக்கு அருகே மெதுவாய் சென்றான்.
“கனி.. கனி.. இங்க பாரு.. ஆட்டோவுல என்றேன். எதையோ ஆழமாக யோசித்துக் கொண்டு இருந்தவள் ஆட்டோ அருகே வந்து நின்றதும் தான் என்மீது கவனம் செலுத்தினாள்.
“ஏய்.. ராஜா எங்கடா இங்க.. மாநாட்டுக்கா..”
“ஆமாம் கனி. நீயும் மாநாட்டுக்கு தான் வந்தியா…”
“ஆமாம்டா. இங்க ஒரு ஹோட்டலும் காலியா இல்லை. இந்த நேரத்துல எங்கப் போறதுன்னு குழப்பமா இருந்துச்சு. நல்ல வேளை உன்னையைப் பார்த்துட்டேன். உனக்கு ரூம் கிடைச்சுடுச்சா..”
“இல்லை கனி. நமக்கு தெரிஞ்ச ஆட்டோ டிரைவர் ஒரு லார்ஜூல கேட்கலாமுன்னு சொன்னார். அதான் அவர்கூட போய்க்கிட்டு இருக்கேன். வாரீயா..”
“இதென்னடா கேள்வி. எனக்கு இப்ப இருக்க ஒரே ஆப்சன் உன் கூட வரதுதான். என்று என்னுடைய அருகில் உட்காந்து கொண்டாள். அவளுடைய தொடையும், என் தொடையும் உரசிக் கொண்டது. அழுங்கள், குழுங்களில் உசரல்களோடு நானும் கனியும் லார்ஜூக்கு வந்தோம்.