“டேய் பாலா… டேய் பாலா…”
காலை 7 மணி. காலை சூரியன் ஜன்னல் இடுக்கின் வழியே எழுந்து அமர்த்த பாலாவின் முகத்தில் பட, கண் கூச்சம் தாங்க முடியாமல்,
“நாலு மணிக்கு தானே வந்தேன்.. பஸ்சுல வந்தது ஒடம்பு எல்லாம் வலிக்குது… ”
எரிச்சலுடன் அவன் மீண்டும் போர்வையை இழுத்து மூட,
“டேய்… பெரியப்பா வந்து இருக்காரு டா… ”
அம்மா முடிப்பதற்குள், விசுக்கென்று எழுந்து அமர்ந்தான்.
“பெரியப்பாவா?” என்ற படி வேக வேகமாக சட்டையை எடுத்து மாட்டிய படி, இரண்டு அடி எடுத்து வைக்க,
“டேய்… இப்படியா போற…”
இப்போது தான் கவனித்தான். ஆணியில் தொங்கிய கைலியை உருவி ட்ரவுசருக்கு மேல் கட்டிய படி, படிக்கட்டில் கீழ் இறங்க,
பெரியப்பா சிவராமன் கீழ் தளத்தில் டீ குடித்துக் கொண்டிருந்தார்.
“வாங்க பெரியப்பா…”
மீசையை முறுக்கிய படி “ஒக்காருடா…” என்று சைகையில் சேரை காட்ட,
“இல்ல ..ப்பா” என்ற படி தேக்கு மர தூணில் சாய்ந்து நின்றான்.
இரண்டு நிமிடம் அமைதி நிலவ, பாலாவின் முகத்தைப் பார்த்தார்.
“என்ன… பொண்ணுக மாதிரி.. மீசை இல்லாம… ” என்ற படி நரைத்த மீசையை அவர் முறுக்கிய படி,
“தென்றலுக்கு போஸ்ட் ஆபிசுல இருந்து ஆர்டர் வந்து இருக்கு… ”
“அக்காவுக்கா? எந்த ஊரு?”
கையில் இருந்த கவரை நீட்டினார். பிரித்து பார்த்த பாலா.. “சோழிங்கநல்லூர்… இது நான் வேல பாக்குற ஏரியா தான் ..ப்பா…”
“நல்லதா போச்சு… ” என்று சிவராமன் பெருமூச்சு விட, பாலா ஒன்றும் புரியாமல் அவன் பின்னே நின்று இருந்த அம்மாவை பார்க்க,
“போன வாரம் பாத்துட்டு போன மாப்பிளை என்னாச்சு மாமா?” என்று செல்வி கவலையுடன் பார்க்க,
“செவ்வாய் தோஷம் ன்னு வேணாம்டங்க… அவளுக்கு இப்பவே 27 ஆச்சு… சும்மா பாத்துட்டு பாத்துட்டு போறதுனால அவ ரொம்ப ஒடஞ்சு போய் இருக்கா…”
இரண்டு நிமிடத்துக்கு மேல் நிசப்தம் நிலவ,
“அவ கொஞ்ச நாள் வேலைக்கு போகட்டும்.. எடம் மாறி இருந்தா அவளுக்கு கொஞ்சம் ஆறுதலா இருக்கும்… பாலா பக்கத்துல தானே வேல பாக்குறான்.. போகும் போது கூட்டிட்டு போகட்டும்…” என்று செல்வி சொல்லி முடிக்க, பாலாவுக்கு தூக்கி வாறி போட்டது.
“நீ எப்ப கெளம்புற…”
“நாளைக்கு?”
“சரி… ரெண்டு டிக்கெட் போட்டுரு… ”
பாலாவின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சிவராமன் வெளியே நடக்க,
“அம்மா… என்னால முடியாது..” என்று பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அம்மாவின் காதில் கிசு கிசுக்க…
“மாமா…” என்று செல்வி அழைக்க,
“ஒன்னும் இல்ல பெரியப்பா… நான் அக்காட்ட பேசிக்கிறேன்…” என்ற படி அவன் அம்மாவை முறைக்க, இதழில் சிரிப்புடன் செல்வி கிச்சனுக்குள் நுழைந்தாள்.
பாலா.. 23 வயது. பேஷன் டிசைன் முடித்து விட்டு, சென்னையில் ஒரு வருடமாக மல்டி நேசன் கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறான். அவன் எட்டாவது படிக்கும் போது அப்பா இறந்து விட, அவனை கல்லூரி வரை படிக்க வைத்தது பெரியப்பா சிவராமன் தான்.
செல்வி சூடான டீயை அவன் முன் நீட்ட,
“அம்மா… நான் போய் அக்காக்கு ரூம் எல்லாம் பாத்துட்டு அடுத்த வாரம் கூட்டி போறேன்… ”
“அறிவு இல்ல உனக்கு… இந்த ஊரும் அவங்க தோப்பும் தவிர, அவ எங்கையும் போனது இல்ல… அம்பாசமுத்துரத்துக்கே பஸ்சுல போய் ஒழுங்கா வீடு திரும்ப தெரியாது… அவ உன்னோடையே தங்கட்டும்…”
என்ற செல்வி புடவையை எடுத்து இடுப்பில் சொருகிய படி நடக்க,
“அம்மா… கூட கவின் இருக்கான்… ”
“அவன் என்ன சின்ன குழந்தையா? வேற ரூமுக்கு போக சொல்லு..”
பாலாவிற்கு மறுக்க முடிய வில்லை. அம்மாவை முறைத்து படி, துண்டை எடுத்துக் கொண்டு தோட்டத்துக்கு நடந்தான். நெல் வயலைக் கடந்து பம்பு செட்டை நெருங்க,
“பாலா… இருடா…”
அது வேறு யாரும் இல்லை. தென்றல் தான். பாலா வேப்பங்குச்சியை ஒடித்து பல்லை தேய்க்க, தண்ணீர் தொட்டிக்குள் இருந்து எழுந்தாள் தென்றல். பாலாவின் பார்வை தண்ணீர் தொட்டியை நோக்கி திரும்ப, தென்றலின் முதுகு புறம் பாலாவின் கண்களில் பட்டது.
முலையை மறைத்து மஞ்சள் நிற பாவாடையை அவள் ஏற்றி கட்டி இருக்க, கரு கருவென பாதி கூந்தல் அவள் முலையிலும், மீத கூந்தல் அவள் முதுகு முழுதும் படர்ந்து இருக்க, கைகளை உயர்த்தி அவள் ஈர கூந்தலை சுழற்றி கொண்டை இட்டாள்.
அவள் கை இடுக்கில் கரு கருவென முடி, இரண்டு இன்ச் அளவில் சுருள் சுருளாய் வளர்ந்து இருக்க, நீர் துவளைகள் முத்து முத்தாய் கோர்த்து இருக்க, பாலாவை நோக்கி திரும்பினாள் தென்றல்.
மா நிற உடல், அவளின் முலை சதை பாவாடைக்குள் அடங்காமல் பிதுங்கி வழிய, ஈர துண்டை போட்டு முலையை மறைத்தாள். அவள் அங்கங்களில் பாலாவின் பார்வை ஊர்ந்து கொண்டிருக்க, அவள் கண்கள் அகண்டு விரிய,
“டேய்.. எப்ப வந்த..”
“4 மணிக்கு க்கா…” என்ற படி தென்றலின் கண்களை பார்த்தான். கொலு கொழுவென கண்ணம். மஞ்சள் இட்டு இருந்தாள்.
தொட்டியை விட்டு அவள் வெளியே வர, அவள் பாவாடை மேலே ஏறியது.
“அய்யய்யயோ… மஞ்சள் போட மறந்துட்டேன்..” என்று அவள் தொட்டியின் மேல் வைத்து மஞ்சளை தேய்க்க பாவாடையை உயர்த்த, கால்கள் முழுவதும் பூனை மயிர்.
“இன்னும் பட்டிக்காடாவே இரு..”
பாலாவை திரும்பி பார்த்தாள். அவள் கைலியை உருவி ஜாக்கி டவுசரை சரி செய்த படி தொட்டியின் இறங்க,
“சென்னைக்கு போன ஒடனே… நீ தான் மாறிட்ட… ” என்ற தென்றலின் இதழில் மெல்லிய சிரிப்பு.
“நீயும் அங்க தானே வர போற… ” என்ற படி அவன் தண்ணீருக்குள் மூழ்கி 30 வினாடிகள் கடந்தோட, தென்றல் பம்பு செட்டுக்குள் நுழைந்தாள்.
பாலா குளித்தது விட்டு வெளியே வர, தென்றல் புடவைக்கு மாறி இருந்தாள்.
“இப்படி புடவைய சுத்திட்டு தான் சென்னைக்கு வர போறியா?”
“அப்பறம்…?” என்ற தென்றலின் பார்வை கேள்வி எழுப்ப,
“சுடிதார் ஏதும் இல்லையா?”
“நான் இருக்குற குண்டுக்கு சுடிதாரா?” என்று தென்றல் கெக்கலிட்டு சிரிக்க,
“வந்து பாரு… ஒன்னு ஒன்னும் எரும மாடு மாதிரி இருக்கும்… ஜீன்சும் டாப்பும் தான்…”
“ச்சீ….”
தென்றல் பாலாவை முறைத்த படி “டேய்… பாலா…”
“சொல்லுக்கா..”
“பயமா இருக்கு டா…”
“எதுக்கு…?”
“நான் டவுனுக்கே போனது இல்ல… பக்கத்து போஸ்ட் ஆபிசுல போஸ்ட் போட்டு இருந்தா பரவா இல்லை…”
“லூசு… ஒரு வாரம் போன.. எல்லாம் சரியாயிரும்… நாளைக்கு நாலு மணிக்கு கெளம்பிரு… ”
“ம்ம்ம்… ” என்ற படி தென்றல் வரப்பில் நடக்க, பாலா சோப்பு நுரையுடன் மீண்டும் தண்ணீர் தொட்டிக்குள் படுத்தான்.
———————————————————————
ஞாயிறு மலை 4 மணி.
பாலா கிளம்பி கொண்டிருக்க, பெரியப்பாவும் தென்றலும் வந்து சேர்த்தார்கள்.
“திருநெல்வேலி வரவா?”
“வேணாம் பெரியப்பா… பழனி காருல போயிருறோம்..”
2 நிமிடத்தில் பழனி வந்து சேர, தென்றல் பின் சீட்டில் ஏறி கொண்டாள். வயல் நடுவே கார் சீறி பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. நிசப்தம் நிலவ,
“அக்கா… சென்னைக்கு போறீங்க.. சூதனமா இருங்க.. மோசமான ஊரு..” என்று பழனி கண்ணாடியில் தென்றலை பார்க்க,
“ஆமாண்டா… கொஞ்ச நாளுல நம்ம ஊரு பக்கம் வந்துரனும்…”
“யாரும் சென்னைக்கு போயிட்டு திரும்ப வந்தது இல்ல… பாப்போம் பாப்போம்… ” என்று நக்கலாக பாலா சிரிக்க, கார் திருநெல்வேலி பஸ்டாப்பை நெருங்கியது.
“டேய்… டிக்கெட் எங்கடா…”
பழனி நீட்டிய டிக்கெட்டை பார்த்த படி, “டேய் லூசு… என்னடா பெர்த் வாங்கி இருக்க….”
“சாரி மச்சி… லாஸ்ட் டைம்ல சீட் கிடைக்கல டா….”
“அக்கா… படுத்துகிட்டு தான் போனும்… ”
“படுத்துக்கிட்டா?” என்ற தென்றலின் கண்கள் அகண்டு விரிய…
பாலா காரை விட்டு இறங்கினான்.
“அக்கா ஏறுங்க…”
தென்றலுக்கு இது எல்லாம் புதுசு. கிளி பச்சை பாலிஸ்டர் புடவையில் தென்றல் ஏசி வால்வோவில் ஏற, பாலாவும் பழனியும் பின் தொடர்ந்தார்கள்.
“மச்சி.. ஏன்டா துணி போட்டு மறச்சு இருக்காங்க..”
“தொந்தரவு இல்லாம தூங்க… ” என்ற படி… “அக்கா மேல ஏறுங்க.. ” என்று கையை காட்ட..
ஒன்றும் புரியாமல் தென்றல் பாலாவை பார்க்க, அவன் மூடி இருந்த ஸ்க்ரீனை விலக்கி, மெதுவா ஏறுங்க..
தென்றலுக்கு ஏணியில் ஏறுவது புதுசு இல்லை.. ஆனால் சிலீப்பர் பஸ் முதன் முறை. தட்டு தடுமாறி ஏறி அமர்ந்தாள்.
“நீ இருக்கா… வாட்டர் பாட்டில் வாங்கிட்டு வந்துருறேன்..” என்று இருவரும் கீழே இறங்க…
பழனி சிகரெட்டை எடுத்து பற்ற வைத்த படி,
“மச்சி… ”
“ம்ம்ம்…”
“லவ்வரோட போன செம மஜாவா இருக்கும் இல்ல… ”
“உனக்கும் இல்ல… எனக்கும் இல்ல… மூடிட்டு கெளம்பு…” என்ற பாலா வாட்டர் பாட்டிலுடன் தென்றல் அருகே ஏறி அமர்ந்தான்.
முதல் இரவில் கால்களை மடக்கி பயத்துடன் அமர்ந்து இருக்கும் புது பெண் போல், தலை நிறைய மல்லிகை சரத்துடன் அமர்ந்து இருக்க,
“என்னாச்சு.. ..கா?”
“ஒன்னும் இல்லடா”
கசிந்த ஏசி காற்றில், பாலாவின் வாயில் இருந்து வந்த சிகரெட் ஸ்மெல் கலக்க, தென்றல் மூக்கை மூடினாள்.
“கருமம்… தம் அடிக்க ஆரம்பிச்சுட்ட..” என்று பாலாவின் தொடையில் கிள்ள…
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்…. அக்கா.. வலிக்குது..”
———- ———————- —————–
கொஞ்ச நேரத்தில் பஸ் வேகம் எடுக்க,
“படுத்துக்கொக்கா…”
“ம்ஹும்.. ”
“அப்பறம்.. ” என்ற படி பாலா யூடுப்பில் பாட்டை போட, தென்றல் ஓரக்கண்ணால் மொபைலை பார்க்க,
பாலா காதில் இருந்த ஒரு ஹெட் போனை தென்றல் காதில் மாட்டி விட்டான்.
ஒரு மணி நேரம் கடந்தோட,
“சாப்பிடலாம் டா….” என்றவள், டிபன் பாக்ஸை ஓபன் செய்ய,
“ச்சீ.. ச்சீ… எனக்கு வேணாம்” என்று பாலா தலையை திருப்ப, தென்றல் காதில் இருந்த ஹெட் போன் நழுவ, பாலா மாட்டி விட முயலவும், பஸ் குழுங்கவும் சரியாக இருந்தது. தடுமாறிய பாலாவின் உதடு சரியாக தென்றலின் சிமிக்கி கம்மல் மேல் அழுத்தி பதிய,
“ஆஆஆ..” என்று தென்றல் வலியில் சினுங்க…
“சாரிக்கா…”
தோடை சரி செய்த தென்றல், பாலாவின் மொபைலை பார்த்த படி, சாப்பிட்டு கொண்டிருக்க,
“பாலா…”
“என்னக்கா…”
மெதுவாக அவன் காதில், “அந்த ஆளு ஒரு மாதிரி பாக்குறான்… டா..”
எதிர் பர்த்தில் படுத்திருந்த கிழவனை முறைத்த படி, பாலா ஸ்கிரீனை இழுத்து மூட, பாலாவின் செல்போன் சிணுங்கியது.
“ஹலோ..”
“பாலா.. பிரௌன் கலர் ப்ரா மட்டும் செட் ஆகல… கொஞ்சம் தொங்கலா இருக்கு…. என்னோட சைஸ் தான் உங்களுக்கு தெரியும்ல…”
மறுமுனையில் பெண் குரல். பாலா நாக்கை கடித்த படி, தென்றல் காதில் இருந்த ஹெட் போனை உருவிய படி…
“ஓகே பவி… நாளைக்கு பேசுறேன்… ”
“ஆண்டிக்கு வேணும்னா சரியா இருக்கும்….” என்று பவி கெக்கலிட்டு சிரிக்க,
“இவ வேற நேரம் காலம் புரியாம…” என்ற படி பாலா காலை கட் செய்ய,
“டேய்.. என்னடா இதெல்லாம்…. யாருடா பொண்ணு….. இரு சித்திட்ட சொல்லுறேன்….”
“ஐயோ அக்கா… நீ நெனக்குற மாதிரி ஒரு மண்ணும் இல்ல… ”
“அப்பறம்…”
“என்னோட வேலையே கேர்ல்ஸ்க்கு டிரஸ் டிசைன் பண்ணுறது தான்… இந்த பொண்ணு ஆபிஸ் மாடல்… ”
“எனக்கு ஒன்னும் புரியல.. ”
“கொஞ்சம் பொறு… ” என்ற பாலா, லேப்டாப்பை ஆன் செய்தான்.
உள்ளே ஏகப்பட்ட பெண்களின் போட்டோ.. பிரா ஜட்டியில்…
“சரி சரி… மூடு…” என்று தென்றல் முகத்தை திருப்ப…
பாலா பெருமூச்சு விட, “இதெல்லாம் ஒரு வேலையா? அந்த பொண்ணு உன்கிட்ட பச்சை… பச்சையா பேசுறா?”
“என்ன பச்சையா?”
“தொங்குது… சைஸ் தெரியாதானு…”
“மாடல் எல்லாம் அப்படி தான்.. ஒனக்கு சொன்னா புரியாது…”
“எனக்கு எல்லாம் கடைல கேக்கவே வெக்கமா இருக்கும்…” என்று தென்றல் வெக்கத்தில் மெலிதாக சிரித்தாள்.
“இதுல என்ன இருக்கு….”
“சரி விடு… அந்த ப்ரௌன் கலர் ப்ரா உனக்கு செட் ஆகும்…” என்று பாலா சிரிக்க,
“ச்சீ… எரும… ”
“ஒரு வருசமா… பிரா டிசைன் பண்ணி.. பண்ணி… சும்மா பாத்தாலே சைஸ் என்னனு சொல்லுவேன்…”
“கருமம்…”
“36 தானே உன்னோடது…”
“பொருக்கி…. ஓடிரு… ” என்ற தென்றலின் மா நிறம் முகம் ஏசியிலும் வேர்க்க ஆரம்பித்தது.
வேக வேகமாக சாப்பிட்டு முடித்தாள். டிபன் பாக்ஸை மூடியவள்,
“சைஸ் 38” என்று சொல்ல நினைத்தவள், “தப்பு டா….” என்ற படி நாக்கை கடித்தாள்.
“என்னோட கணிப்பு தப்பானதே இல்ல… ” என்று நிமிர்த்து பார்த்த பாலாவின் பார்வை தென்றலின் மார்பில் பாய..
“ச்சி… ” என்ற தென்றல் புடவையை இழுத்து விட்டாள்.
“ம்ம்ம்ம்…. நாளைக்கு அளந்துட்டா போச்சு… ”
“கொன்னே புடுவேன்… ஓடிரு…” என்ற தென்றல் ஒருக்களித்து படுத்தாள்.
போனை நொண்டிக் கொண்டிருந்த பாலாவின் பார்வை அருகே படுத்திருந்த தென்றலின் பின் புறத்தில் பதிந்தது.
பஸ்ஸின் குலுங்க குலுங்க தென்றலின் குண்டி மேடுகள் அவன் தொடையை உரச, அவன் கால் மயீர்கள் சிலிர்க்க ஆரம்பித்தது.
தென்றலின் முந்தானை விலக, திமிறிய மாங்கனிகள் கிறீன் கலர் ரவிக்கையை மீறி பிதுங்கி வழிய,
“கண்டிப்பா… 38 இருக்கும்…” என்று எண்ணிய பாலா…
“அக்கா தானே.. கேட்டுட்டா போச்சு…” என்ற படி, பாலா தென்றலை அணைத்தவாறு படுத்தான். பாலாவின் விரல்கள் தென்றலின் தோள்பட்டையை அழுத்தியது..
தென்றலின் கண்கள் மெதுவாக திறக்க, நிமிர்ந்து படுத்தாள்.
“அக்கா.. கேட்டா தப்ப நெனைக்க மாட்டியே?”
“ம்ம்ம்… ”
“சைஸ் 38D தானே…?”
தென்றலுக்கு தூக்கி வாறி போட்டது. விசுக்கென்று முந்தானையை இழுத்து முழு முலையையும் மறைத்தாள். விசுக்கென்று எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“எரும…. ” என்றவள், பக்கத்தில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்து குடிக்க, கொஞ்சம் ஆசுவாசம் ஆனாள்.
“தூங்களையாடா?”
“இல்ல ..க்கா…”
“எனக்கு தூக்கம் வருது..” என்றவள் மீண்டும் ஒருகணித்து படுத்தவள், தலையை உயர்த்தி பாலாவை பார்த்தாள்.
“எப்படி டா?”
அவளுடைய கேள்விக்கான அர்த்தம் பாலாவுக்கு புரிந்தது. ஆனாலும் பதில் சொல்லாமல் தென்றலை பார்க்க,
“சைஸ் 38 கூட பரவா இல்ல… எப்படி டா.. D ன்னு தெரியும்?”
பாலா இதழுக்குள் சிரித்த படி.. “அது எல்லாம் என்னோட எக்ஸ்பீரியன்ஸ்.. ” என்ற படி நிமிர்த்து படுக்க, தென்றலின் தூக்கம் துலைந்து போனது.
— தொடரும்