சென்ற பகுதியின் தொடர்ச்சி…
வெங்கடேசன் கோமதி இருவரின் மனநிலை…
வெங்கடேசன் கோமதி இருவருமே அசதியில் படுத்து மாலையில் தான் எழுந்தனர்.. அவர்கள் படுக்கை விட்டு எழுந்திருக்கும் பொழுதே உடல் கொஞ்சம் சோர்வாக இருந்தாலும் மனம் கொஞ்சம் நிறைவாக சந்தோஷத்துடன் தான் இருந்தது. அவர்கள் இருவருக்குமே அவர்களின் காதல் மீண்டும் உயிர் பெற்றது போல் உணர்வு. இத்தனைக்கும் இருவருமே அதை பற்றி பேசிக் கொள்ளவில்லை. அதை பற்றி மனதில் தான் நினைத்துக் கொண்டனர்.
அவர்கள் இருவரும் அதைக் கூட நினைக்க வேண்டுமென்று நினைக்கவில்லை. அது மாதிரியான சந்தர்பங்கள், சூழ்நிலைகள், நிகழ்வுகள் எல்லாம் தானாக அமைந்ததா இல்லை காலம் அமைத்துக் கொடுத்ததா என இருவருக்குமே தெரியவில்லை.
ஆனால் இருவரும் இன்று நடந்த நிழ்வுகளால் இருவருமே எங்களின் இளமை கால காதலுக்குள் மட்டும் சென்று வந்திருப்பது உண்மை.. அந்த சுகமான நிகழ்வுகளின் நினைவுகளால் ஏற்பட்ட உணர்வை இருவரும் அவரவரே அந்த தன்னிச்சையாக சுய இன்பம் செய்து அப்போதைக்கு தனித்துக் கொண்டனர்..
இந்த வயதில் சுய இன்பம் செய்தது சரியா? தவறா? என்றெல்லாம் நினைத்து பார்க்கவில்லை. ஆனால் அந்த சுகமான காதல் நினைவுகளால் எழுந்த அந்த காம உணர்வை கட்டுபடுத்தி மீண்டு வர அப்போதைக்கு சுய இன்பம் இருவருக்குமே தேவைப்பட்டது..
அவர்களின் காதல் நினைவுகளை நினைத்துக் கொண்டே சுய இன்பம் செய்தது கூட அவர்களுக்கு சுகமாக தான் இருந்தது. இது மாதிரி வாய்ப்பு வேறு எந்த காதலருகளுக்கும் அமையாது என நினைத்தனர்.. இது மாதிரி காலையில் நடந்த நிகழ்வுகளால் பல்வேறு சிந்தனைகள், எண்ணங்கள் மனதில் தோன்றிக் கொண்டே தான் இருந்தது.
அதனால் மீண்டும் உள்ளுக்குள் இருவருக்குமே காம உணர்வு துளர்விட ஆரம்பித்தது. இருவரின் அந்தரங்க உறுப்புகளும் ஈரம் படர்ந்து பிசுபிசுக்க ஆரம்பித்தன.. பின் இருவரும் சுதாரித்து படுக்கை விட்டு எழுந்து குளிக்க சென்றனர்.
வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து…
நான் குளித்து முடித்து வேறொரு டிசர்ட் மற்றும் பேண்ட்டுடன் வெளியே வந்து பால்கனியில் நின்று தலையை துவட்டிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என் பிளாக்கு முன்னால் தனிக்காசலம் நடந்து சென்றுக் கொண்டிருந்தார்..
அவரை கூப்பிட்டு பேசலமா? வேண்டாமா என யோசனை செய்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்த யோசனையில் இருக்க நான் பால்கனியில் நின்றுக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த அவரே அங்கு நின்று கையை அசைக்க பதிலுக்கு நானும் கை அசைத்தேன்..
“மிலிட்டரி சார்வாள் வரிங்களா? கொஞ்சம் நடந்து குடுத்திட்டு வருவோம்” கேட்க எனக்கு வெளியே சென்று கொஞ்சம் நன்றாக இருக்கும் என தோன்ற உடனே அவரிடம்
“கொஞ்சம் இருங்க.. இதோ வரேன்” சொல்லிட்டு உள்ளே வந்து துண்டை காய போட்டு கண்ணாடி முன்னால் நின்று தலையை மட்டும் நன்றாக சீவிக் கொண்டு வீட்டை பூட்டி விட்டு வெளியே வந்தேன்..
கோமதியின் பார்வையிலிருந்து…
பாத்ரூம் உள்ளே சென்றதும் உடம்பில் இருந்த சேலை, பாவடை எல்லாம் வேகமாக உறுவி கம்பியில் போட்டு விட்டு காலுக்கிடையில் பிசுபிசுத்துக் கொண்டிருந்த கூதியில் கையை வைத்து பார்த்தேன்.. அதன் உள்ளே நன்றாக ஈரம் படிந்திருந்தது.
மீண்டும் உள்ளே கை வைத்தால் உணர்ச்சி அதிகமாகும் என்பதால் அதை தவிர்த்து நன்றாக தண்ணீரை ஊற்றி சோப்பு போட்டு கழுவி விட்டு அப்படியே உடம்பிலும் நன்றாக நீரை ஊற்றி குளித்து முடித்து உடம்பில் துண்டை மட்டும் சுற்றிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.
அந்த சமயம் பார்த்து வீட்டின் காலிங் பெல் அடித்தது. ஒருவேளை காலையில் குடுத்த டப்பாவை திரும்பி குடுக்க வந்துவிட்டாரோ என நினைத்து வேகமாக பாவடை இடுப்பில் கட்டிக் கொண்டு நைட்டியை மட்டும் போட்டுக் கொண்டு போய் ஆவலுடன் கதவை திறந்தேன். கதவை திறந்தும் அவர் இல்லை. கௌரி தான் வந்து பெல் அடித்திருக்கிறாள். அவர் இல்லை என தெரிந்ததும் எனக்கு சப்பென்று ஆகிவிட்டது.. இருந்தாலும் கௌரியை பார்த்ததும்
“என்னம்மா கௌரி..?” கேட்க
“இல்லம்மா நீங்க ஃபிரியா கேக்க தான் வந்தேன்.”
“ஏன்ம்மா கேக்குற? துணி மட்டும் பெஷின்ல போட்டிருக்கேன். அது மட்டும் துவைக்கனும்.. வேற எந்த வேலையும் இல்ல.” சொல்ல..
“இல்லம்மா.. கொஞ்சம் சாமான் வாங்க வெளியில போனும்.. அதான் நீங்களும் கூட வரிங்களா கேட்க வந்தேன்.”
“ஓ.. அப்படியா?”
சிறிது யோசனைக்கு பின்.
“சரிம்மா போலாம்.. எனக்கும் கொஞ்சம் வாங்க வேண்டியது இருக்கு.. துணிய துவைச்சிட்டு வரேன்..”
“சரிம்மா.. அப்ப ஹஃப் அண்ட் ஹவர் கழிச்சு போலாம்மா.?” கௌரி கேட்க
“ம்ம். சரிம்மா..”
“நீங்க வேலைய பாருங்க. நா ஹஃப் அண்ட் ஹவர் கழிச்சு வரேன்” சொல்லிட்டு போனாள் கௌரி..
அவள் சென்ற பிறகு இப்போது கலட்டிய சேலை, பாவடை வாஷிங்மெஷினில் போட்டு அலசினேன்.. அப்படியே வீட்டை கூட்டி பெருக்கினேன். அலசிய துணியை காய போட்டுவிட்டு மீண்டும் நைட்டியிலிருந்து சேலைக்கு மாறினேன்.. நான் ரெடியானதும் பையையும் பணத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு கௌரி வீட்டு காலிங் பெல் அடிக்க அவள் திறந்து பார்த்து விட்டு,
“கிளம்பிடிங்களாம்மா.. இதோ ஒரு பைவ் மினிட்ஸ் வெயிட் பண்ணுங்க வந்துடுறேன்..” சொல்லிட்டு உள்ளே போனாள்..
“ஒன்னும் அவசரமில்ல.. நா கீழ ஸ்டோன் பெஞ்ச்ல வெயிட் பண்றேன்” சொல்லிவிட்டு படியிறங்க நடந்து வந்தேன்..
பொதுவான பார்வையில்…
அப்போது எதிர்பாராத சம்பவம் ஒன்று நடந்தது. வெங்கடேசனும் அவர் பிளாட்டிலிருந்து வர கோமதியும் கௌரி வீட்டிலிருந்து வர இருவருமே நேருக்கு நேர் எதிரே வந்து மோதிக் கொண்டனர். இருவருமே இடித்ததும் தலையை தூக்காமல் சாரி கேட்டுக் கொண்டனர்.
இருவரின் குரலும் ஏற்கெனவே ஒருத்தருக்கொருத்தர் பரிச்சையம் ஆனதால் தலையை தூக்கி பார்த்து ஒருவருக்கொருவர் உறுதி செய்துக் கொண்டனர்.. இருவரின் முகமும் கண்களும் பார்த்துக் கொண்டதே தவிர அவர்களின் உதடு எந்த அசைவையும் அசைத்து பேசவில்லை.
அவர்களின் இருவரின் மனதில் இருக்கும் பேச்சு எல்லாம் உதட்டின் வழியே நடைபெறாமல் கண்களின் வழியே நடந்தன. இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டே அந்த படியிறங்கும் இடத்தில் எதிரெதிரே நின்றபடி இருந்தனர்.
கோமதியின் பின்னால் வரும் கௌரியை பார்த்த வெங்கடேசன், அவளை விட்டு விலகி படியில் இறங்கி நடந்து சென்றார்.. அவர் அப்படி சென்றதும் ஒன்றும் புரியாமல் அதே இடத்திலே நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்..
“இப்போ ஏன் எதுவும் சொல்லாமல் ஒரு வார்த்தை கூட வாயை திறந்து பேசாமல் அமைதியாக படியிறங்கி செல்கிறார்” என அதே இடத்தில் நின்றபடி யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் கோமதி..
“ஒருவேளை காலையில அடுத்த எப்போ சந்திக்குறது கேட்டதுக்கு அடிக்கடி சந்திச்சுக்க வேணாம் சொன்னதுனால எதுவும் கோவமோ?”
“அப்படியே இருந்தாலும் எதிர்ல வந்து இடிச்சதும் கிளம்பி போயிருக்கனுமே ஏன் போகாம நின்னு பாத்திட்டே இருந்தாங்க. என்னனு ஒன்னுமே புரியல?” தலையை போட்டு உருட்டி யோசித்துக் கொண்டிருக்க அந்த சமயம் பார்த்து கௌரி வந்து கோமதி தோள்பட்டையில் கை வைக்க ஒரு வினாடி பதறிவிட்டாள்.
இருந்தாலும் அந்த பதற்றத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், அவளுடனே வெங்கடேசன் செய்ததை பற்றிய நினைத்துக் கொண்டே படி இறங்கினாள் கோமதி..
வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து…
நான் படியிறங்கி கீழே வந்ததும் எதிரே இருந்த ஸ்டோன் பெஞ்சில் தனிகாசலம் கால் மேலே கால் போட்டு உட்காந்திருந்தார்.. என்னை பார்த்ததும்,
“வாங்க சார்வாள்.. செத்த இப்படி உட்காருங்க.. செத்த நேரம் பேசிட்டு இருந்திட்டு அடுத்த நடக்க ஆரம்பிக்கலாம்” சொல்ல
“ம்ம்.. சரி..” சொல்லிட்டு அமைதியாக இருந்தேன்.. அதே சமயம் என் பார்வை படியிறங்கி வரும் வழியில் இருந்தது. என்னுடைய மதி இறங்கி வருகிறாளா என பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இங்கே தனிகாசலம்,
“என்ன சார்வாள்.. உங்கள ஆளே காணோம்.. வெளியில எதுவும் போயிருந்திங்களா?” கேட்க
“இல்ல. நா வீட்டுல தான் இருந்தேன்.. எங்கையும் போகல..”
“அப்படியா? அப்ப காத்தால வந்து கதவ தட்டினேன்.. கதவ திறக்கல.. உள்ளாற இருந்து எந்த சத்தம் வரல..?”
“எத்தன மணிக்கு வந்து கதவ தட்டினிங்க?” கேட்டுட்டு மீண்டும் மதி வருகிறாளா? என பார்த்தேன்..
“ஒரு பத்து.. பத்தறை இருக்கும்.. அந்த சமயத்துல நேக்கு பொழுதுபோகல அதான் உங்க ஆத்துல வந்து கொஞ்சம் உட்காந்து பேசிட்டு போலாம் வந்தேன்..” என்றார்…
“ம்ம்..” மட்டும் சொல்லிட்டு திரும்பி மதி வரும் வழியவே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. ஆனால் தனிகாச்சலமோ விடாமல்
“என்ன சார்வாள்.. உங்களுக்கு தெரிஞ்சவா யாரும் வராங்களா? பாதையே பாத்துண்டு இருக்கிங்க?” கேள்வியா கேட்டுட்டு இருந்தார்.
“இவன் வேற நானே என் காதலி வருவளா? மாட்டாளா? டென்சன்ல இருக்கேன்.. அது புரியாம தொன தொனனு கேள்வி கேட்டு டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டு இருக்கான்.. காதலிக்காக வெயிட் பண்ற நேரத்துல கரடி மாதிரி வந்து உட்கார்ந்திட்டு உயிர வாங்கிட்டு இருக்கானே” நானாக மனதிற்குள் நினைத்து திட்டிக் கொண்டேன்.. ஆனால் வெளியில் சிரித்த முகத்துடனே அவரை பார்த்து,
“அட அதலாம் இல்ல சும்மா பாத்திட்டு இருந்தேன்.” சொல்லிட்டு இருக்கும் போது மதி அன்று பேசிய பெண்ணுடன் படியில் இறங்கி நடந்து சென்றாள்.. அவள் நடந்து செல்வதையே மெய்மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. அப்போது பக்கத்தில் இருந்த தனிகாச்சலத்தை பற்றி எல்லாம் கவலைபடவில்லை..
“அவருக்கு காதலை பற்றி என்ன தெரியும்.. ம்ம்.. கழுதைக்கு எப்படி தெரியும் காதலின் வாசனை” என நானாக நினைத்துக் கொண்டேன். நான் மதி செல்வதை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த அவர்,
“என்ன சார்வாள்.? கோமதி உங்களுக்கு முன்னமே தெரியுமா? ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லவே இல்ல..” சொல்ல
“யோவ்.. ஏன் இப்படி என் காதல சாவடிக்குறதக்கே பொறந்து வந்திருக்கிறியா?” என மீண்டும் நானாக மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். ஆனால் வெளியில்
“அப்படியெல்லாம் இல்ல தெரியாது.. எங்கையோ பாத்த முகம் மாதி இருந்துச்சே பாத்தேன்.. அவ்வளவு தான்.. வேறொன்னுமில்ல..” சொல்ல
“ஓ.. அப்படியா சார்வாள்.. சரி.” சொல்லிட்டு திரும்பி
“சார்வாள் காத்தால எங்கேயும் போயிருந்திங்களா?” ஆரம்பிக்க எனக்கு அவர் கேட்ட கேள்விக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.
“அவரிடம் எப்படி மதி என் இளமை கால காதலி. அவளை தான் பாக்க போனேன் சொல்லவா முடியும். அதை மீறி மதி பத்தி சொன்னாலும் சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால் தான் மதியை தெரியுமா என கேட்டதற்கு தெரியாது” என சொல்லியிருக்கேன்.. அப்போதைக்கு எந்த பதிலும் புலப்படாமல் இருக்க அவரே,
“கடைக்கு எதுவும் போயிருந்திங்களா சார்வாள்?” கேட்க அப்போது தான் நிம்மதியே வந்தது.. நானும் சிரித்துக் கொண்டே அவரிடம்
“ஆமா.. வீட்டுல சமைக்க தேவையான சாமான் கொஞ்சம் வாங்க போயிருந்தேன்..”
“ஆமா.. நீங்க மட்டும் தான இருக்கீங்க.. எல்லாம் நீங்களே தான் பாத்துக்கனும்” சொல்ல ஒரு வினாடி மனதுக்குள் சுருக்கென்று இருந்தது. பின் இருந்தாலும் அவர் சொல்வதும் உண்மை தானே. எனக்கென்று என் பக்கத்தில் இப்போதைக்கு யாரும் இல்லை தானே என நானாக மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்..
“என்ன சார்வாள் யோசனை?”
“ஒன்னுமில்ல.. அப்படியே பார்க் வரைக்கும் ஒரு ரவுண்டு போய்ட்டு வரலாமா?” கேட்க
“சரி வாங்க.. நடந்திட்டே பேசலாம்” என நடந்துக் கொண்டே விடாமல் அவரை பற்றியும், அவர் குடும்பம், வேலை பற்றியும் நிறைய பேசிக் கொண்டே வந்தார்.. அவர் பேசுவதை மட்டும் காது கொடுத்து கேட்டுக் கொண்டே வந்தேன்..
அவரிடம் நானாக எதுவும் கேட்கவுமில்லை. சொல்லவுமில்லை. ஏதாவது கேட்டாலோ? சொன்னாலோ? அதிலிருந்து ஏதாவது ஒரு ஒன்றை பிடித்து பேசிக் கொண்டேயிருப்பார் என அமைதியாக கேட்க மட்டும் செய்தேன்.
ஒரு கட்டத்தில் நடந்தது போதும் என்ற அளவிற்கு வர அவரிடம்
“சரி.. அப்படியே நா பிளாட்டுக்கு போறேன்.” என்றேன்..
“சரி.. சார்வாள்.. நானும் செத்த ரெஸ்ட் எடுத்திட்டு கிளம்புறேன்” என்றார்.. அவரிடம் சரி சொல்லிட்டு என் பிளாட்டுக்கு நடந்து வந்தேன்.. வரும் வழியில் மதியை பற்றிய நினைவு தான் வந்தது. இந்நேரம் பிளாட்டுக்கு போயிருப்பாளா? இல்லையா என யோசித்துக் கொண்டே வந்தேன். ப்ளாக்கிற்கு எதிர்புறம் இருக்கும் ஸ்டோன் பெஞ்சிற்கு வந்ததும் கொஞ்சம் உட்காரலாமா? என நினைத்தேன்..
பின் ஒருவேளை அவள் வீட்டிற்கு போயிருந்தாள் என்ன செய்வது? இங்கு உட்காந்திருப்பது வீண் தான் என நினைத்து படியேறி பிளாட்டிற்கு சென்றேன்..
கோமதியின் பார்வையிலிருந்து…
என்னிடம் பேசாமல் இறங்கி போனது கொஞ்சம் வருத்தமாக தான் இருந்தது. ஆனால் நான் படியிறங்கி வருவேன் என தெரிந்து எனக்காக காத்திருந்ததை பார்த்ததும் உள்ளுக்குள் சொல்ல முடியாத அளவிற்கு அவ்வளவு சந்தோஷம்..
நான் முன்னால் நடந்து சென்றாலும் பின்னால் இருந்து அவர் என்னை பார்த்துக் கொண்டிருப்பது தெரியாமல் இல்லை.. இத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் இன்னும் என் மேல் அந்த காதல் இருக்க தான் செய்கிறது என்பதை நினைக்கும் போது சந்தோஷமாக இருந்தாலும் ஒன்றாக சேர்ந்து வாழ குடுத்துக் வைக்கவில்லை என நினைக்கும் போது கண்கள் தானாக ஈரமாகின..
மீண்டும் அவரோடு வருவேன்…