என் உதடுகளை கடிப்பதும், சப்புவதும், உறுஞ்சுவதுமாய் இருந்த அவன், மெல்ல என் வாயை தனது நாவினால் திறக்க செய்து, அதனுள் விட்டு சுழற்றினான். உதட்டு முத்ததையே அறிந்து இராத எனக்கு எல்லாம் புதுமையாக இருந்தது. ‘உதட்டு முத்ததத்தில் இவ்வளவு இன்பமா?’ என்று நான் எண்ணிக்கொண்டு இருந்த நான் அரை மயக்க நிலையை அடந்தேன். மெதுவாக அவனது ஒரு என் மார்பின் மீது பட்டும் படாமல் பட்டது. அவனது தயக்கத்தை உணர்ந்த நான், அவனது கையைப் பிடித்து என் பால் குடங்களின் மேல் வைக்க, அவன் உற்சாகத்துடன் அவற்றை உருட்டி பிசைந்தான். எனக்கு லேசாக வலித்தது. இருந்தாலும் கண்டுக்கொள்ளவில்லை.
சுமார் ஐந்து நிமிடங்கள் எனது பால் குடங்களுடன் விளையாடிய அவனது கைகள் எனது புடவையை தூக்கிவிட்டு, என் காலில் சரசரவென்று மேல் ஏறியது. என் தொடைகளை அடைந்த உடன், அதன் வழவழப்பை ரசித்த படியே அவன் அதனை தடவினான். அவனது கை அதை தாண்டி மேலே செல்ல எத்தணிக்க, “இல்ல வேண்டாம்.. விடு..” என்று அவனை பிடித்து தள்ளினேன். மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க இருவரும் பிரிந்தோம்.
அவனது முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. “ஏன்..?” என்றான். அதை தவிர, அவன் என்னிடம் வந்து என்னை கட்டாய படுத்தவில்லை. அது எனக்கு பிடித்து இருந்தது. நான் பதில் சொல்லாமல் இருந்ததால், “பிளீஸ்.. பிளீஸ்..” என்று கெஞ்சினான்.
“இல்ல.. இங்க வேணாம்..” என்றேன்.
“வேற எங்க…?” என்றவன் யோசித்து, “எங்க மாமாவோட கெஸ்டு ஹவுஸ¤க்கு போயிடலாமா?” என்றான்.
“ம்ம்ம்.. ஆனா இப்ப இல்லை.. நேரம் ஆவுது.. நான் வீட்டுக்கு போகனும்.. நாளைக்கு?” என்றேன்.
அவனது முகத்தில் பெரும் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. இருந்தாலும் “சரி” என்று விட்டு, என்னருகில் வந்து மீண்டும் என் உதடுகளை கவ்வி சுவைக்க ஆரம்பித்தான். ஆனால் அவனது கைகள் மட்டும் அவனுக்கு பிடித்த எனது டிக்கியை துவசம் செய்துக்க்கொண்டு இருந்தன. எனது பேண்டி ‘சொத சொத’ என்று ஊறிப்போய் இருந்தது.
ஒரு வழியாக இருவரும் பிரிந்தோம்.
இரவு படுத்த பின்னர் தூக்கமே வரவில்லை. ‘நாம என்ன செய்ஞ்சுக்கிட்டு இருக்கோம்..? தப்பில்லையா?’ என்று என் மனதில் ஏகப்பட்ட கேள்விகள். ‘கட்டின புருஷன் இருக்கப்போ, இப்படி நாம் போகிறோமே..’ என்ற எண்ணம் என்னை அலைக்கிழித்தது.
‘என்ன புருஷன். பொண்டாடிய கூட சந்தோஷமா வச்சு இருக்க தெரியாதவன்! அப்படியே பொண்டாடி ஆசைப் பட்ட, அவளை வேசின்னா சொல்லறது!! யார்க்கிட்டே போய் ஆசை பட முடியும், புருஷன் கிட்டே தானே! அவனே வேசின்னு இழிவு படுத்தி, மனசை உடைச்சதுக்கு அப்புறம் என்ன இருக்கு..?’ என்று எனக்கு நானே ஒரு பதிலை தந்து தூங்கி போனேன்.
மறு நாள், நான் எழுந்து கிளம்புவதைப் பார்த்து விட்டு, என் கணவர், “ஏய்! எங்க கிளம்பரே! இன்னைக்கு சனிக்கிழமை இல்லை…? ” என்றார்.
“இன்னை ஸ்பெஷல் கிளாஸ்..” என்று கூறி சமாளித்தேன். எனது மனம் ஏதோ புது மணப்பெண்ணை போல தத்தளித்தது. கிளம்பி முடித்ததும், எனது வண்டி சாவியை தொலைத்து விட்டு தேடுவது போல் தேட, என் அருமை கணவர், “நல்லா தேடு..! ஒரு இடத்தில ஒழுங்க வைக்கிறது கிடையாது..!” என்று வியாக்கியானம் பேசிக்கொண்டே டீவீ பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார். “இன்னைக்கு பஸ்ஸில போ! அப்ப தான் ஒழுங்க வைக்க ஞியாபகம் இருக்கும்..” என்றார்.
அதை தானே நான் எதிர்ப்பார்த்தேன்! நான் வீட்டை விட்டு கிளம்பினேன். தெருவை அடைந்ததும், நான் நிர்வாணமாக இருப்பது போன்ற பிரம்மை எனக்கு ஏற்பட்டது. ஏன் ஏற்படாது? எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்த பேண்டி போடாமல் நான் இருந்ததெ இல்லை. ஆனால் இன்று முதன் முறையாக நான் பேண்டி இல்லாமல் நடந்துக்கொண்டு இருந்தேன். அதுவும் இல்லாமல், என் பெண்மையை சுத்தமாக முடி களைந்து அல்லவா கொண்டு செல்லுகிறேன்! தெரு முனையை தாண்டி, பிஸியான ரோட்டுக்கு வந்ததும், ராஜாராமனின் கார் தென்பட்டது. அவன் வெளியில் தான் நின்றுக்கொண்டு இருந்தான். என்னைப் பார்த்ததும் அவனது கண்களில் ஆயிரம் வாட் பல்புகள் எரிந்தன. அவன் முன் கதவை திறக்க, நான் அதை சாத்தி விட்டு பின்னால் ஏறிக்கொண்டேன்.
“ஏன்! முன்னால உட்கார கூடாதா..?” என்றான் அவன். “யாராச்சும் பார்த்துட்டா..? போதாததுக்கு நீ சும்மா இருக்க மாட்டே!” என்றேன். அதற்கு சிரித்த அவன், “சும்மா இருக்கவா நாம இப்போ போறோம்?” என்று கேட்ட படியே தன் முன்னால் இருந்த கண்ணாடியை அட்ஜஸ் செய்து அதில் என்னைப் பார்த்தான். எனக்கு அடி வயிற்றில் நெருப்பு மூள, நான் அவனுக்கு பழிச்சு காட்டிவிட்டு, சரிந்து உட்கார்ந்தேன்.
கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம், கார் கிழக்கு கடற்கரை சாலையில் விரைந்துக்கொண்டு இருந்தது. அரை மணி நேரம் கழித்து ஒரு இடத்தில் அது திரும்ப, சற்று தூரத்தில் எங்களுக்கு எதிரில், பிரம்மாண்டமான பங்களா ஒன்று தென்பட்டது. ‘இங்க தான் இவன் கூத்து அடிப்பானா?’ என்று நான் எண்ணிய அதே வேளையில், “இங்க யாருமே இது வரைக்கும் வந்தது இல்லை! இது என்னுடைய ராணிக்காக ஸ்பெஷல்!” என்றான். கேட்டை அடைந்ததும், ராஜாராமன், தன்னுடைய ஜன்னல் கண்ணாடியை கீழே இறக்கி, ரிமோட் ஒன்றை ஆன் செய்ய, கேட் தானாக திறந்தது. “யாருமே இல்லை..! எல்லாம் உங்களுக்குகாக தான்..!” என்று விளக்கம் சொல்லிவிட்டு, வீட்டினுள் காரை செலுத்தினான்.
கார் போர்டீகோவை அடைந்ததும், இருவரும் இறங்கினர். ‘இவ்வளவு பெரிய பங்களாவா..!’ என்று வியந்துக்கொண்டு இருந்த என் கையை உரிமையுடன் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு உள்ளே நடந்தான்.
உள்ளே சென்றது தான் தாமதம். ராஜாராமன் என்னை வெறித்தனமாக கட்டிப்பிடித்து என் உதடுகளை கடித்தான். சில வினாடிகள் சென்று, தனது பலமான கரங்களால் என்னை தூக்கிக்கொண்டு, படி ஏற தோடங்கினான். நான் அவனது கையில் துவண்ட படியே அவனையே நோக்க, அவன் விட்ட ஜொள்ளுக்கு அளவே இல்லை.